Maria Montessori o znaczeniu MIŁOŚCI

„….Kiedy studiujemy dziecko wnikliwiej, niż robiliśmy to dotąd, odkrywamy miłość we wszystkich jej aspektach. To nie poeci i prorocy poddają miłość analizie: robi to realność, którą każde dziecko objawia. Jeśli wczytamy się w słowa św. Pawła , a potem spojrzymy na dziecko, to musimy sobie powiedzieć: . Zatem skarb ten noszą w sobie nie tylko ci nieliczni, których znamy dzięki poezji i religii, ale spoczywa ono od samego początku w każdej istocie ludzkiej. Jest to cud dany każdemu z nas i co krok spotykamy uosobienie tej ogromnej siły. Człowiek tworzy pustynię niezgody i walki, ale Bóg nieustannie zsyła owocny deszcz… Łatwo więc można zrozumieć, że wszystko, co tworzy dorosły, nawet jeśli nazywamy to postępem, bez miłości prowadzi do nikąd. Ale jeśli miłość, która obecna jest w każdym małym dziecku i wśród nas, urzeczywistni się w potencjalności albo w rozwiniętych wartościach, to nasze osiągnięcia, już teraz wielkie, będą niezmierzone… Dorosły musi się złączyć z dzieckiem; musi stać się pokorny i uczyć się od dziecka, jak ma dorastać… Osobliwe, że tego jednego z dokonywanych przez siebie cudów ludzkość nie dostrzegała – cudu, który Bóg sprawiał od samego początku: dziecka. Miłość jest człowiekowi udzielona jak dar z przeznaczeniem na konkretny cel, na realizację szczególnego planu – jak wszystko, co istota żywa otrzymuje d kosmicznej świadomości. Miłość tę trzeba badać, rozwijać i poszerzać do maksimum jej możliwości. Człowiek jest jedyną istotą , która potrafi ją sublimować, rozwijać i kumulować. To właśnie jest jego zadaniem, ponieważ siła ta spaja i utrzymuje wszechświat. To dzięki niej również człowiek może utrzymać to, co stworzyły jego dłonie i jego inteligencja, a bez niej wszystko, co stworzył, obraca się w chaos i zniszczenie, co sami możemy aż nazbyt często zaobserwować. Choć człowiek pomnaża swą potęgę, bez miłości nic się nie utrzyma, a wszystko upadnie…”.